Sìth, a chlann. A-rithist thig mi gu bhith a’ dèanamh tagradh don dùthaich seo, Braisil. Ùrnaigh mòran agus dèan peanas airson an riaghaltais. Deanaibh urnuigh gu'm biodh iad air an soillseachadh leis an Spiorad Naomh, agus nach biodh na reachdan a tha iad a' moladh air an aontachadh anns an dùthaich so air a' bheil mi cho measail. Na biodh sgàth ort. Tha mi ag radh mar an ceudna ri m' mhic ionmhuinn a tha 'n an easbaigean agus 'n an sagartaibh : na biodh eagal ort an fhirinn a dhìon. Cha bhi a h-uile duine a tha fada bhon fhìrinn seo gu bràth toilichte. Tha an fheadhainn a tha gam dhiùltadh cuideachd a 'diùltadh mo Mhac Iosa. Is e latha gràis a th’ ann an-diugh, ach tha mòran ga chaitheamh. Tapadh leat. Le gràdh, tha mi gad bheannachadh.
Mo chlann, sìth. Air an latha seo, tha mi a 'toirt cuireadh dhut a bhith ag ùrnaigh còmhla rium airson mo rùintean. A chlann, mar Mhàthair, tha e mar dhleastanas orm ur n-aire a ghairm gu ùrnaigh. Le uimhir de dhuilgheadasan a tha mòran agaibh a’ dol troimhe, tha ùrnaigh na inneal èifeachdach. Tha mi an seo agus tha mi airson do chuideachadh: ceadaich dhomh do chuideachadh. Na iarraibh sòlas ann an nithibh an t-saoghail so : an so tha na h-uile nithe neo-ghluasadach. Iarraibh nithe neamhaidh shuas. Tha mi a 'faicinn gu bheil mòran sgìth, an dòchas leanabh a bhith aca. Ùrnaigh, dèan ùrnaigh gus nach caill thu dòchas. Is mise do Mhàthair, do Mhàthair Solais agus do ghràdh fìor. Tapadh leat. Le gaol tha mi gad bheannachadh.
Posted in Eduardo Ferreira, teachdaireachdan.